...

Αγαπημένοι μου, 

Ξέρω είμαι αδικαιολόγητη. Όπως και να έχει χρωστάω σε εσάς τους 2-3 που διαβάζετε αυτές τις αναρτήσεις, έστω από ευγνωμοσύνη, να γράφω εδώ πέρα πιο συχνά, να σας μιλώ για μένα, να σας δίνω ερεθίσματα, να σας ψυχαγωγώ και να σας μιλώ. Ωστόσο, δεν τα πάω ρε γαμώτο καλά με τους τύπους, δεν μπορώ να τηρώ συμφωνίες και είμαι αμελής. Σας ζητώ συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου, που αδυνατώ να ανταποκρίνομαι σε ένα πρόγραμμα και γράφω εδώ πέρα όποτε και ό,τι μου καπνίσει. Υπό διαφορετικές συνθήκες, θα φοβόμουν μήπως και χάσω τους αναγνώστες μου, μα τώρα είναι δώρον άδωρον, μιας και οι αναγνώστες μου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αγαπημένοι μου με την σημερινή μου ανάρτηση δεν θα σας κουράσω πολύ, θα είναι μικρή, ευανάγνωστη και καθόλου δυσνόητη. Δεν έχω προγραμματίσει να γράψω για ένα συγκεκριμένο θέμα, δεν έχω καν σκεφτεί τι θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας,μόνο που να, σήμερα είναι μια από εκείνες τις ημέρες που θέλω να γράψω, θέλω να ξεφύγω αλλίως κινδυνεύω να τρελαθώ. Ας μιλήσουμε λοιπόν αγαπημένοι μου για την αγάπη, την πραγματική αγάπη που αναμφίβολα εκλείπει στις μέρες μας. 

Πριν προλάβετε να με κατακρίνετε για το "κλισέ" θέμα μου, σας παρακαλώ σεβαστείτε την ανάγκη μου σήμερα να θέλω να πιστέψω πραγματικά στην αγάπη. Συνήθως δεν είμαι ρομαντική, είμαι ρεαλίστρια, ωστόσο επιτρέψτε μου να ελπίζω ότι αγάπη υπάρχει. Και λέγοντας ελπίζω, θέλω να σημειωθεί ότι πραγματικά ελπίζω και θα ελπίζω κάποτε να εμφανιστεί στη ζωή μου ο άνθρωπος αυτός που θα με αγαπήσει αληθινά, μιας και μέχρι στγμής νιώθω ότι δυστυχώς μόνο αγαπώ, χωρίς να αγαπιέμαι. Χωρίς να θέλω να ακυρώσω όλα όσα έχω με θέρμη υποστηρίξει στις προηγούμενες αναρτήσεις μου, θέλω να καταλάβετε πως σήμερα, είναι απ'τις μέρες που έχω ανάγκη κάποιος να με αγαπάει.

Τις περισσότερες φορές αγαπημένοι μου, όντας εγωίστρια είμαι και αρκετά ανεξάρτητη ως προς αυτό το θέμα. Δεν απαιτώ ποτέ την αγάπη, μα πάντα ελπίζω στην αγάπη. Σας εύχομαι ολόψυχα να βρείτε την αγάπη πριν από εμένα, αν δεν την έχετε βρει ήδη, να περνάτε ξέγνοιαστα τις μέρες σας, ξέροντας ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος που πραγματικά σας νοιάζεται και να χαμογελάτε και μόνο στην σκέψη του ανθρώπου αυτού. Γιατί είναι πολύ ωραίο να αγαπάς, αλλά καμιά φορά καταντάει κουραστικό αν δεν εισπράττεις κάτι κι εσύ ρε γαμώτο...

                                                                                                                 Καλό βράδυ

Ένα γράμμα που ποτέ δεν θα διαβάσεις

Μου λείπεις, κάθε μέρα και πιο πολύ. Κι είναι ρε γαμώτο αυτή η απουσία σου που με λιώνει, με τελειώνει. Θα θελα να ήσουν εδώ, να είμαστε μαζί, να μιλάμε, να γελάμε, να πειραζόμαστε να αγαπιόμαστε. Να με έχεις αγκαλιά και να μου ψιθυρίζεις μυστικά να θέλω να μείνω για πάντα εκεί μαζί σου, να το σιχαίνομαι όταν πρέπει να σε αποχωριστώ, να μετράω τις ώρες και τα λεπτά μέχρι να σε ξαναδώ. Να μένω ξύπνια να σε χαζεύω όταν κοιμάσαι, να νιώθω τυχερή που σε έχω, που μ’ αγαπάς, που με νιώθεις. Σε ήθελα απλά μες στην ζωή μου να παίζεις τον καθοριστικό εκείνον ρόλο που μου έλειπε μα εσύ αρνήθηκες. Κι έμεινα μόνη να μετράω κάθε βράδυ τις στιγμές της παραλίγο ευτυχίας, να λησμονώ το κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου, να αναρωτιέμαι γιατί, γιατί δεν με αγάπησες όσο εγώ, γιατί δεν τόλμησες, γιατί δεν ρίσκαρες. Και μετά νευριάζω και πεισμώνω και λέω ότι δεν πρέπει να σου περάσει ότι δεν πρέπει να χαλιέμαι άλλο για σένα, ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο κι ότι πια έχω την δύναμη να σε ξεπεράσω. Μπαρούφες, γλυκιέ μου. Κάθε βράδυ πρίν κοιμηθώ και κάθε πρωί όταν ξυπνάω είσαι η μόνιμη σκέψη που βασανίζει το μυαλό μου. Τα όσα πέρασα μαζί σου με τυραννούν , οι αναμνήσεις μας με τρελαίνουν. Και βουλιάζω και αρχίζω να σε σκέφτομαι και με τρελαίνει η ιδέα ότι δεν σε έχω. Ότι παρά τα όσα έκανα για σένα υπήρχαν άλλα πράγματα πολύ σημαντικότερα. Όμως η ευθύνη γλυκιέ μου δεν βαραίνει μόνο εσένα κι αυτό είναι αλήθεια. Φέρω κι εγώ μεγάλο μερίδιο αφού στα αλήθεια δεν σε διεκδίκησα ποτέ. Υποτάχθηκα στα θέλω και τα πρέπει σου και δεν σου ξεκαθάρισα ούτε μια φορά ότι για μένα η σχέση μας από κάποιο σημείο και μετά ήταν μονόδρομος και δεν υπήρχε γυρισμός. Φταίω κι εγώ αγαπημένε μου που φοβούμενη ότι θα σε χάσω προσποιήθηκα ότι ήμουν ευχαριστημένη με ό,τι εσύ επεδίωκες για την σχέση μας κι αργότερα συμβιβάστηκα με την σταδιακή αποχώρησή σου από αυτήν. Δεν σεβάστηκες ποτέ σου ούτε εμένα ούτε τα αισθήματά μου κι αυτό το ξέρουμε κι οι δυο. Κι αν πάντοτε μπορούσες να κρυφτείς πίσω από την δικαιολογία ότι είμαστε φίλοι, τώρα θα ξέρεις ότι απευθύνομαι σε σένα και ότι πια δεν με νοιάζει τίποτα αφού το μόνο που με ένοιαζε έχει φύγει από καιρό. Ίσως και να τα παραλέω, ίσως απλά συνεπαρμένη από τον πόθο μου για σένα να μην είδα ποτέ τα πράγματα ξεκάθαρα, να μην είδα ότι εσύ δεν με θέλησες ποτέ σου, να παρέβλεψα τα δικά σου θέλω και να τα εξίσωσα με τα δικά μου. Όμως αγάπη μου δεν κάνουν έτσι οι φίλοι. Δεν ταλαιπωρούν τους φίλους τους που τόσο αγαπούν χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να νιώθουν κι αυτοί τα αντίστοιχα, χωρίς να καίγονται απ’ την ίδια φλόγα. Ξέρεις ή μάλλον ήξερες πως θα είμαι για πάντα εδώ και το εκμεταλλεύτηκες, αυτό θα στο χρεώνω για πάντα. Σε κάθε νέο μου ξεκίνημα, όταν ακόμη ήταν νωρίς, ήσουν εκεί ματάκια μου για να το αποτρέψεις, ήσουν εκεί και θέλοντας ή μη με έκανες να αναθεωρώ τις ήδη παρμένες αποφάσεις μου. Δεν λέω ότι δεν έφταιξα, λέω πως φταίξαμε κι οι δυο όμως τα σπασμένα τα πληρώνω μόνη μου μέσα σε μια ψευδαίσθηση που εσύ μου δημιούργησες, αρνούμενη να τα αφήσω όλα πίσω. Πες το καπρίτσιο πες το αδιήρητη ανάγκη μου λείπεις, σε θέλω, σε χρειάζομαι και σε αγαπάω. Βαρύ κι ασήκωτο το βάρος της λέξης αγαπώ μα εσύ καρδιά μου το πιπίλαγες σαν καραμέλα. Είχα καιρό, ίσως και χρόνια να νιώσω τόσο όμορφα με κάποιον όμως στα αλήθεια μου έχουν λείψει οι ιστορίες με happy end. Μην μου ζητάς να σε ξεχάσω, ξέρεις ότι είναι αδύνατο, παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να συνεχίσω να σ’ αγαπάω αθόρυβα από την γωνίτσα μου, να σε φωνάζω στα κρυφά «έρωτά μου». Εξακολουθώ να σκέφτομαι μόνο τις καλές μας στιγμές, μου λείπεις εσύ όπως σε γνώρισα κι όχι όπως εξελίχθηκες στην πορεία και μου λείπεις πολύ. Το ξέρεις και το ξέρω ότι η σχέση μας με σημάδεψε είχα να σου δώσω τόσα αλλά τα απέρριψες. Για μένα μπόρεσες να γίνεις ο ένας και μοναδικός μα εγώ δεν τα κατάφερα να γίνω η μοναδική σου. Ωστόσο, η ματαιοδοξία μου αγάπη μου και η όση αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει με κάνει να περιμένω σαν τρελή εκείνη την ημέρα που θα γυρίσεις με την ουρά στα σκέλια να ζητήσεις πίσω όλα όσα σου προσέφερα χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα κι εσύ τα απέρριψες. Και τότε θα θελα στα αλήθεια να βρω την δύναμη να σου πω, χωρίς ίχνος μεταμέλειας ή οποιασδήποτε ελεημοσύνης «Λυπάμαι μανάρι μου, άργησες!».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Αγαπημένοι μου,

    Πόσες φορές δεν έχετε σκεφτεί ότι όλα θα ήταν πολύ πιο απλά και ξεκούραστα αν οι άλλοι καταλάβαιναν μονομιάς τι σκέφτεστε χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξετε το στόμα σας; Πόσα προβλήματα θα είχαν λυθεί, πόσες παρεξηγήσεις θα είχαν αποτραπεί και το χειρότερο πόσες ευκαιρίες θα είχαν εκμεταλλευτεί αν την στιγμή που αποφασίζατε να δειλιάσετε και να μην μιλήσετε στον άλλο για αυτά που νιώθετε, αυτός είχε ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται;  Αγαπημένοι μου για αυτήν μας την «μοντέρνα» στάση να μην μιλάμε και να μην ανοιγόμαστε ακόμη και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι φταίει η εποχή, όμως πολύ περισσότερο φταίει η αντίληψη ότι κανείς δεν είναι διαθέσιμος να μας ακούσει πόσο μάλλον να μας καταλάβει, όταν τα δικά του θέλω δεν συμβαδίζουν με τα δικά μας.

    Αγαπημένοι μου σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που δύσκολα ανοίγονται ανήκω κι εγώ καθώς όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβάμαι κι εγώ να μιλήσω και να εκφράσω τα συναισθήματά μου, φοβάμαι την απόρριψη, την μοναξιά, την μη αποδοχή. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καλό και την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές ωστόσο, η συνήθεια αυτή να μην ανοίγεσαι γίνεται από κάποιο σημείο και μετά τρόπος ζωής. Κανείς δεν ξέρει τι μας ώθησε στο να κρατάμε αυτή τη στάση ίσως η ανασφάλειά μας ότι κανείς δεν είναι πραγματικά πρόθυμος να νοιαστεί και για τα δικά μας προβλήματα, τις δικές μας έγνοιες, τους δικούς μας φόβους.

    Και πέρα από όλα αυτά, ποιος από εμάς τους ανασφαλείς έχει στα αλήθεια το κουράγιο και την ψυχική δύναμη να μιλήσει ανοιχτά για τα συναισθήματά του, χωρίς να φοβάται ότι θα πληγωθεί από μια ενδεχόμενη απόρριψη; Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να χάσετε από την ζωή σας έναν άνθρωπο απλώς επειδή δειλιάσατε να του δείξετε πόσο σημαντική θέση κατέχει στην καρδία σας και πόσο άδεια θα είναι η ζωή σας χωρίς την παρουσία του; Σε εμένα αγαπημένοι μου συμβαίνει συνέχεια. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι σαν χαζή τι έχει φταίξει ενώ η απάντηση είναι μία, πάντα φοβάμαι να κάνω το πρώτο βήμα, αυτό το καθοριστικό βηματάκι που αν είχε γίνει ίσως τώρα όλα να ήταν διαφορετικά.

    Κι αυτό το «ίσως» είναι που δεν αντέχω, δεν μπορώ να επωμιστώ στ’ αλήθεια το βάρος του μιας και γνωρίζω ότι αν είχα αποφασίσει να μιλήσω, τότε μπορεί και η τροπή των πραγμάτων να ήταν διαφορετική. Είναι βαρύ το φορτίο της απόφασης αγαπημένοι μου και αυτός που το σηκώνει μια ζωή θα αναρωτιέται και θα τρώγεται μέσα του μήπως έκανε λάθος που διάλεξε αυτόν τον δρόμο. Όμως οι επιλογές είναι επιλογές και δεν αλλάζουν, οπότε μάλλον κι εγώ κι εσείς θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Ωστόσο πάντα αυτό το αν θα μας κυνηγάει και θα μας ενοχλεί.

    Εγώ σαν Μαρία, δεν ξέρω στα αλήθεια αν θα αλλάξω ποτέ αν θα καταφέρω να απαλλαγώ από τις ανασφάλειες μου αν θα αγαπηθώ πραγματικά ή αν θα αγαπήσω. Θα σας ευχηθώ ολόψυχα να μπορέσετε να το κάνετε πριν από εμένα, να αφεθείτε , να μιλήσετε, να κάνετε το πρώτο βήμα και να σας βγει σε καλό. Ίσως να είναι πολύ πιο εύκολο εν αντιθέσει με αυτό που έχω πλασμένο στο μυαλό μου. Ίσως…

                                                                                                               

                                                                                                                  Σας φιλώ γλυκά.

ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ.

Αγαπημένοι μου καλησπέρα σας,

    Σήμερα θα ήθελα  να μιλήσουμε για ένα θέμα που λίγο πολύ σας ή καλύτερα μας έχει αγγίξει ανά διαστήματα όλους και που κανείς από εμάς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει. Πόσοι λοιπόν από εσάς αγαπημένοι μου δεν έχετε νιώσει έστω και μία φορά να τσουρουφλίζεστε από έρωτα πιστεύοντας ότι έχετε βρει στο πρόσωπο του συντρόφου σας το ιδανικό ταίρι που πάντα ψάχνατε; Μην προσπαθείτε να κοροϊδέψετε τον εαυτό σας, όλοι μας έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο.

    

    Ωστόσο, αναλογιστείτε, πόσες φορές αυτό το ατέρμονο πάθος σας έχει βγει σε καλό και πόσες φορές ο έρωτας στον οποίο είχατε ποντάρει σβήνει άδοξα κι εσείς μένετε μόνοι με τις σκέψεις σας να αναρωτιέστε τι κάνατε λάθος και αυτή την φορά. Η σωστή απάντηση αγαπημένοι μου στην παραπάνω απορία σας, είναι ότι δεν φταίτε εσείς για την στενάχωρη εξέλιξη των γεγονότων, ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν φταίτε μόνο εσείς. Και μάλλον αυτό είναι το νόημα της ύπαρξης των ανθρωπίνων σχέσεων, κάποια στιγμή να φτάνουν σε κορεσμό.

   

    Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα λοιπόν, που πολλές φορές απορούμε γιατί τολμούν και τα ξεστομίζουν τα στόματα που αγαπήσαμε, καθώς έρχονται λίγο καιρό μετά αυτοί οι ίδιοι να μας τα πάρουν πίσω με τον χειρότερο τρόπο, ίσως τελικά αγαπημένοι μου να μην είναι και τόσο ψεύτικα. Ίσως το ταίρι μας να τα εννοούσε με όλη την δύναμη της ψυχής του την ώρα που τα έλεγε ωστόσο να ξεθώριασαν λίγο καιρό μετά.

   

     Κι ερχόμαστε λοιπόν τώρα στο θέμα μας. Πώς γίνεται να αγαπάς και να ξε-αγαπάς έναν άνθρωπο τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο αθόρυβα; Η απάντηση αγαπημένοι μου είναι απλή. Είτε δεν τον αγάπησες ποτέ, οπότε και η σχέση σας ήταν μια σχέση εικονική η οποία όπως θα ήταν αναμενόμενο πολύ σύντομα μετατράπηκε σε μια ρουτίνα με αποτέλεσμα να κουράζει και τους δυο σας, είτε υπήρξε αγάπη η οποία όμως δεν ήταν αρκετή για να συντηρήσει την σχέση. Και λέγοντας «δεν ήταν αρκετή» εννοώ ότι ναι μεν αγαπούσατε ο ένας τον άλλον  αληθινά, παρόλα αυτά δεν μπορέσατε ή δεν προσπαθήσατε αρκετά ώστε αυτή η αγάπη να κρατηθεί ενωμένη και να μην χρειάζεται να αγαπιέστε πια χωριστά.

    

    Έτσι λοιπόν αγαπημένοι  μου καταλαβαίνετε ότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά να ξε-αγαπήσει την επόμενη στιγμή. Υπάρχουν μνήμες, πρόσωπα και γεγονότα τα οποία τον κάνουν, όσο κι αν αγωνίζεται για το αντίθετο, να μην ξεχνάει αυτά που αγαπάει. Γιατί αγάπη είναι πολλά περισσότερα από ένα κοινότυπο «σ’αγαπώ», είναι σκέψεις, όνειρα, στιγμές και πράξεις τα οποία μένουν χαραγμένα στο μυαλό για πολύ καιρό, κι αν κάποτε ξεχαστούν από εκεί, θα υπάρχουν σίγουρα για πάντα χαραγμένα στην καρδιά.  Οπότε μην ανησυχείτε, απλά φροντίστε όταν αγαπάτε, να αγαπάτε ειλικρινά.

                                                                                                               Σας φιλώ γλυκά.

                                                                                                                                       

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

Αγαπημένοι μου καλησπέρα σας,



 Και λέγοντας αγαπημένοι μου δεν είμαι σίγουρη σε ποιόν ακριβώς απευθύνομαι, μάλιστα για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα αν κανείς ποτέ πρόκειται να διαβάσει αυτό το μπλόγκ ή εάν μετά από λίγο καιρό θα με έχω βαρεθεί ακόμη κι εγώ. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι είναι πρέπον, έστω για το τυπικό, σε αυτή την πρώτη μου ανάρτηση να αυτοσυστηθώ και να σας πω δυο πράγματα για εμένα, έτσι για να έχετε μια ιδέα ποιας τρελής τις σκέψεις διαβάζετε.
     Εγώ λοιπόν αγαπημένοι μου, είμαι η Μαρία. Και επειδή ίσως αυτό ήταν αρκετά προβλέψιμο, συνεχίζω λέγοντάς σας ότι είμαι 19 χρονών και σπουδάζω στο τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας της ΑΣΟΕΕ. Αν λοιπόν αγαπημένε μου αναγνώστη διαβάζοντας τις δύο παραπάνω καθόλα βαρετές προτάσεις για εμένα, βρήκες το κουράγιο και την τόλμη να προχωρήσεις παρακάτω  για να μάθεις περισσότερα πράγματα για τη ζωή μου, ελπίζω στη συνέχεια να σε δικαιώσω για την επιλογή σου και να μην σε κάνω να παρατήσεις την ανάρτησή μου το επόμενο λεπτό.
   Σαν άνθρωπος είμαι αρκετά ανοιχτή, τρελή κι ονειροπόλα. Από μικρό παιδάκι μου άρεσε να σχεδιάζω το μέλλον και να προσπαθώ να προσαρμόσω το παρόν στα σχέδιά μου αυτά χωρίς να βάζω φραγμούς και όρια. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές απογοητευόμουν αλλά δεν βαριέσαι, έτσι είναι ζωή, νομίζω. Ανατρέχοντας στο παρελθόν μου θυμάμαι τον μπαμπά μου να με ενθαρρύνει να είμαι πάντα δοτική στη ζωή, λέγοντας μου πως το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι είναι κακοί και σκέφτονται πονηρά δεν σημαίνει ότι πρέπει κι εμείς να ακολουθούμε το παράδειγμά τους. "Εμπιστεύσου τους ανθρώπους για να σε εμπιστευθούν κι αυτοί" μου έλεγε και φαίνεται πως είχε δίκιο.
    Το γράψιμο σαν τρόπος έκφρασης, έχω την αίσθηση πως υπήρχε στη ζωή μου από πάντα. Στο δημοτικό, η έκθεση ήταν σαφώς το αγαπημένο μου μάθημα ενώ η δασκάλα μου στην ΣΤ' μου επέβαλλε να γράφω εκθέσεις πάνω από τρείς σελίδες. Φυσικά αποτύγχανα πάντα. Δεν είμαι άνθρωπος των τύπων αγαπημένοι μου, είμαι άνθρωπος των άκρων. Δεν ξέρω αν αυτή μου η προσπάθεια να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου πρόκειται να πετύχει, κάτι τέτοιο είναι αλήθεια πως δεν το έχω δοκιμάσει μιας και πάντα έγραφα για μένα κι όχι για τους άλλους, θα προσπαθήσω παρόλα αυτά πολύ σκληρά να μην σας απογοητεύσω βάζοντας μέσα στις αναρτήσεις μου όσο από το "εγώ" μου μπορώ να εξωτερικεύσω.
    Αγαπημένοι μου, είμαι η Μαρία και αυτό είναι το ιστολόγιό μου, δεν έχω πρόγραμμα που να λέει ότι θα γράφω εδώ κάθε Δευτέρα και Τετάρτη ούτε οτιδήποτε αντίστοιχο, θα γράφω εδώ κάθε φορά που θα έχω κάτι να πω, είτε αυτό είναι σημαντικό είτε όχι. Μέχρι την επόμενη ανάρτησή μου ελπίζω να είστε όλοι καλά και να χαμογελάτε.

Σας φιλώ γλυκά.